To był cudowny czas, prawie rok temu. Bez wojny w Europie, bez kryzysu na polsko-białoruskiej granicy. Tylko, my, farby i zero oczekiwań. Tak rozkwitła nasza miłość do zwiedzania w stylu „bardzo bardzo slow”. Zaglądnij razem z nami do Wrocławia. Bo to pierwsza wyprawa, którą w całości poświęciłyśmy na niespieszne malowanie. No i okazało się, że malowanie w terenie wciąga, choćby to była wyprawa tylko do sąsiedniej dzielnicy własnego miasta.
Jak to było?
To były 3 dni swobodnego spacerowania i niespiesznego zatrzymywania się. Zazwyczaj gdy zwiedzamy coś w normalnym trybie, towarzyszy temu pośpiech, a tu nic z tych rzeczy. Zero biegania, bo muzeum zamkną, bilet się skończy i takie tam inne historie. Zaczęłyśmy od spaceru po centrum i przyglądania się, gdzie chcemy wrócić. I wracałyśmy. Czasami szkic zajmował nam godzinę, czasami 15 minut. A czasami po prostu siedziałyśmy na krawężniku, ławeczce, w kawiarni i po prostu obserwowałyśmy. Uwielbiam siadać po środku miasta i obserwować ludzi, wtedy czuję, że zaczynam „oddychać miastem”, że poznaję jego rytm. To zupełnie inny rodzaj zwiedzania, bo nie liczą się najważniejsze atrakcje, bo nie ma checklisty do załatwienia, a czas biegnie inaczej.
Mogę też śmiało powiedzieć, że nie było też dla nas stratą czasu zagubić się, wrócić po raz kolejny w to samo miejsce. Patrzeć jak zmieniają się cienie. Wejść w małą uliczkę. To cenne doświadczenie.
Co warto ze sobą zabrać?
Niewiele! W końcu wszystko trzeba będzie samodzielnie nosić przez większość dnia. Zresztą, im mniej musisz wyciągać i rozkładać do malowania, tym mniejsza bariera dzieli Cię od tego, żeby to zrobić.
U nas sprawdził się:
– bindowany akwarelownik (choć na następną wyprawę jadą z nami już te szyte przez Magdę wersje),
– farby
– ołówek
– pędzel lub dwa (koniecznie ulubione, bo w plenerze dzieje się już tak dużo, że dobrze mieć ze sobą sprawdzone sprzęty)
– gumka do mazania
– woda (choć sprawdza się malowanie przy kawiarnianych stoliczkach i o wodę można wtedy poprosić, a w skrajnych przypadkach nalewałyśmy wodę do pojemniczków po gumce do mazania)
– bawełniana ściereczka
– paletka do rozrabiania farby
Gdzie i na ile warto jechać?
Wyjazdy na kilka dni są wspaniałe i mamy już swoją tradycję, że raz w roku pozwalamy sobie na taką wyprawę. Ale tak naprawdę, warto się zgubić chociaż na chwilę w swojej okolicy, dłużej wracać z pracy, lub zaplanować jednodniową wyprawę. Gdzie? Gdziekolwiek! Wrocław jest piękny do malowania, to na pewno! Kraków już nie raz nas zachwycił, włoskie plenery to marzenie – wiadomo. Ale tak naprawdę bardzo doceniam w takich wyprawach to, że zawsze się coś dzieje. Nie potrzeba okazałych budowli, żeby pięknie namalować swoje wspomnienia. Malowanie akwarelami uczy mnie zauważać „małe wielkie cuda”. Bo motyl przeleciał, kwiaty zakwitły ot tak na krawężniku, ktoś posadził piękne kwiaty na tarasie, a kawa cudnie prezentuje się na drewnianym stole. To co mnie również urzeka, to brak oczekiwań, nie sprawdzam co chcę namalować, po prostu pozwalam sobie zrobić życiu niespodziankę. Nie stawiam też sobie oczekiwań, dlatego odważam się na więcej, niż normalnie i dzięki temu rozwijam.
I powiem Ci w sekrecie, że odliczamy już dni do następnego wyjazdu i będzie to wyprawa do Bolonii i Rimini!!! Więc, no jakby na to nie patrzeć, marzenia się spełniają i to jest jedno z nich!!!
Nie możemy się doczekać!
A Ty jakie miejsce namalowałabyś najchętniej?
Cieszę się, że miałyście szansę posmakować slow life. Uwielbiam ten niespieszny stan, momenty, gdy doceniam urodę życia, oprócz widoków staram się zapamiętać smaki, zapachy i dźwięki, a nawet dotyk wiatru na skórze i poduszki pod siedzeniem,)
Maluje ponownie od niedawna i jeszcze nie umiem wyrazić pędzlem tego co widzę…ale ćwiczę, głównie z wami. I staram się nie myśleć o krzywych i zdziwionych spojrzeniach, gapiach i krytycznym wzroku staruszek, tych od tego „co wypada”.
A marzenie? Chciałabym namalować Prabuty.